Jastrzębie to wieś lokowana na 1550 r., o górzystym terenie, porośnięta lasami, między którymi płynie rzeka Jastrzębi k. Na prawo od drogi jest wzgórze zwane Gródek, na którym stało kiedyś grodzisko w kształcie elipsy. Teren nie jest dostatecznie zbadany, ale jak głosi legenda na przełomie XIX i XX wieku przy pracach ziemnych znaleziono tu cenne naczynie liturgiczne, a w okresie międzywojennym pewien gospodarz znalazł tam monetę z czasów rzymskich. Być może grodzisko to było gniazdem rodowym możnego rodu, w którym mieszkał hrabia Jastrzębski, pieczętujący się herbem Jastrzębiec.
Krąży wiele legend na temat zapadnięcia się grodziska, jak również o nazwie rzeki i wsi. Jedna z nich mówi o dzwonach. Na grodzie ukazały się trzy dzwony. Ksiądz proboszcz zachwycony ich dźwiękiem zapragnął ich mieć w swoim kościele. Ale żeby to się stało musiano odgadnąć ich imiona. Imiona dwóch dzwonów mieszkańcom udało się odgadnąć lecz trzeciego nie. Dzwon ten zapadając się pod ziemię zabrał ze sobą grodzisko, a dwa pozostałe przewieziono do kościoła parafialnego w Czarnym Potoku. Dzwony te były tam do czasu gdy Niemcy ich nie zabrały. Inne podanie głosi, że Kinga, żona Bolesława Wstydliwego, uciekając ze Starego Sącza przed Tatarami zatrzymała się w tym zamku, skąd udała się do Łącka, a następnie do Maszkowic (skąd pochodził Zyndram ). Właścicielami Jastrzębia byli Rogowscy i Wielogłowscy.